marzenie na dziś – abhyanga…

Z reguły należę do tych nienarzekających. Doceniam to, co mam i staram się tego uczyć moje dzieci. Ale dziś wyjątkowo doskwiera mi wszystko;) Leżę sama w zimnym pokoju w zimny dzień, nie mam weny na dokształcanie, pracę umysłową czy nawet czytanie; nie mogę skupić się na pracy z umysłem, ani oddechem, a oczy same mi się kleją i powstrzymuję je na siłę. Od kilku dni moje ciało i umysł zaczynają buntować się narzuconym trybem życia i odpowiadają negatywnie na każdy rodzaj aktywności, który wykonywałam przez ostatnie 6 tygodni…Wczoraj mój bunt osiągnął zenit i rozpoczęłam intensywne prace porządkowe za które dostałam: po pierwsze manto od męża a po drugie jeszcze bardziej intensywne skurcze przez które dziś od rana znów jestem uwięziona. A tu w perspektywie jeszcze co najmniej 2 tygodnie przede mną i moją pittą….

Leżę i tak marzę o tym, żeby być już bez tego wielkiego brzucha i żeby znów znaleźć się w Indiach, gdzie moja masażystka Lakszmi codziennie przez cały czas trwania panczakarmy robiła najcudowniejszą abhyangę z jakiej kiedykolwiek było mi dane skorzystać. Nikt inny, mimo takiej samej techniki, nie był w stanie odtworzyć jej energii, pasji i zaangażowania jaki wkładała w każdy niemal ruch. Co ciekawe, z całego wachlarzu zabiegów ajurwedyjskich z jakich korzystałam z jej rąk, tylko abhyanga i jej rodzaje wychodziły perfekcyjnie – inne formy chyba nie należały do jej ulubionych:)

W pracy skupiam się na marmie, dla celów diagnostycznych i terapeutycznych jest dla mnie nieodzowna. Mimo, że abhyanga ma wiele zalet, robię tylko sobie i swojej rodzinie, bo nie czuję do niej aż tak dużego bluesa; nie ma we mnie takiej pasji jak w Lakszmi:)

Regularny masaż olejowy: